1 Πάντ᾿ οὖν ἤδη παρ᾿ ἑαυτῷ σὺν τῷ παιδὶ οὐκονομηκώς , μέχρι μὲν τοῦ πρόσθεν χρόνου εἴασεν ἡμᾶς , ὡς ἐβουλόμεθα , ἀτάκτοις φοραῖς φέρεσθαι , ἡδοναῖς καὶ ἐπιθυμίαις ἀπαγομένους . οὐ πάντως ἐφηδόμενος τοῖς ἁμαρτήμασιν ἡμῶν , ἀλλ᾿ ἀνεχόμενος , οὐδὲ τῷ τότε τῆς ἀδικίας καιρῷ συνευδοκῶν , ἀλλὰ τὸν νῦν τῆς δικαιοσύνης δημιουργῶν , ἵνα ἐν τῷ τότε χρόνῳ ἐλεγχθέντες ἐκ τῶν ἰδίων ἔργων ἀνάξιοι ζωῆς νῦν ὑπὸ τῆς τοῦ θεοῦ χρηστότητος ἀξιωθῶμεν , καὶ τὸ καθ᾿ ἑαυτοὺς φανερώσαντες ἀδύνατον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ τῇ δυνάμει τοῦ θεοῦ δυνατοὶ γενηθῶμεν . 2 ἐπεὶ δὲ πεπλήρωτο μὲν ἡ ἡμετέρα ἀδικία καὶ τελείως πεφανέρωτο , ὅτι ὁ μισθὸς αὐτῆς κόλασις καὶ θάνατος προσεδοκᾶτο , ἦλθε δὲ ὁ καιρός , ὃν θεὸς προέθετο λοιπὸν φανερῶσαι τὴν ἑαυτοῦ χρηστότητα καὶ δύναμιν ( ὢ τῆς ὑπερβαλλούσης φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης τοῦ θεοῦ ) , οὐκ ἐμίσησεν ἡμᾶς οὐδὲ ἀπώσατο οὐδὲ ἐμνησικάκησεν , ἀλλὰ ἐμακροθύμησεν , ἠνέσχετο , ἐλεῶν αὐτὸς τὰς ἡμετέρας ἁμαρτίας ἀνεδέξατο , αὐτὸς τὸν ἴδιον υἱὸν ἀπέδοτο λύτρον ὑπὲρ ἡμῶν , τὸν ἅγιον ὑπέρ ἀνόμων , τὸν ἄκακον ὑπὲρ τῶν κακῶν , τὸν δίκαιον ὑπὲρ τῶν ἀδίκων , τὸν ἄφθαρτον ὑπὲρ τῶν φθαρτῶν , τὸν ἀθάνατον ὑπὲρ τῶν θνητῶν . 3 τί γὰρ ἄλλο τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἠδυνήθη καλύψαι ἢ ἐκείνου δικαιοσύνη ; 4 ἐν τίνι δικαιωθῆναι δυνατὸν τοὺς ἀνόμους ἡμᾶς καὶ ἀσεβεῖς ἢ ἐν μόνῳ τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ ; 5 ὢ τῆς γλυκείας ἀνταλλαγῆς , ὢ τῆς ἀνεξιχνιάστου δημιουργίας , ὢ τῶν ἀπροσδοκήτων εὐεργεσιῶν · ἵνα ἀνομία μὲν πολλῶν ἐν δικαίῳ ἑνὶ κρυβῇ , δικαιοσύνη δὲ ἑνὸς πολλοὺς ἀνόμους δικαιώσῃ . 6 ἐλέγξας οὖν ἐν μὲν τῷ πρόσθεν χρόνῳ τὸ ἀδύνατον τῆς ἡμετέρας φύσεως εἰς τὸ τυχεῖν ζωῆς , νῦν δὲ τὸν σωτῆρα δείξας δυνατὸν σῴζειν καὶ τὰ ἀδύνατα , ἐξ ἀμφοτέρων ἐβουλήθη πιστεύειν ἡμᾶς τῇ χρηστότητι αὐτοῦ , αὐτὸν ἡγεῖσθαι τροφέα , πατέρα , διδάσκαλον , σύμβουλον , ἰατρόν , νοῦν , φῶς , τιμήν , δόξαν , ἰσχύν , ζωήν , περὶ ἐνδύσεως καὶ τροφῆς μὴ μεριμνᾶν .
