1 Καὶ ταῦτά μοι λίαν ὀργίλως ἐλάλησεν , ὥστε με συγχυθῆναι καὶ λίαν αὐτὸν φοβηθῆναι · ἡ μορφὴ γὰρ αὐτοῦ ἠλλοιώθη , ὥστε μὴ δύνασθαι ἄνθρωπον ὑπενεγκεῖν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ . 2 ἰδὼν δέ με τεταραγμένον ὅλον καὶ συγκεχυμένον ἤρξατό μοι ἐπιεικέστερον καὶ ἱλαρώτερον λαλεῖν καὶ λέγει · ἄφρον , ἀσύνετε καὶ δίψυχε , οὐ νοεῖς τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ , πῶς μεγάλη ἐστὶ καὶ ἰσχυρὰ καὶ θαυμαστή , ὅτι ἔκτισε τὸν κόσμον ἕνεκα τοῦ ἀνθρώπου καὶ πᾶσαν τὴν κτίσιν αὐτοῦ ὑπέταξε τῷ ἀνθρώπῳ καὶ τὴν ἐξουσίαν πᾶσαν ἔδωκεν αὐτῷ τοῦ κατακυριεύειν τῶν ὑπὸ τὸν οὐραντὸν πάντων ; 3 εἰ οὖν , φησί , πάντων ὁ ἄνθρωπος κύριός ἐστι τῶν κτισμάτων τοῦ θεοῦ καὶ πάντων κατακυριεύει , οὐ δύναται καὶ τούτων τῶν ἐντολῶν κατακυριεῦσαι ; δύναται , φησί , πάντων καὶ πασῶν τῶν ἐντολῶν τούτων κατακυριεῦσαι ὁ ἄνθρωπος ὁ ἔχων τὸν κύριον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ . 4 οἱ δὲ ἐπὶ τοῖς χείλεσιν ἔχοντες τὸν κύριον , τὴν δὲ καρδίαν αὐτῶν πεπωρωμένην καὶ μακρὰν ὄντες ἀπὸ τοῦ κυρίου , ἐκείνοις αἱ ἐντολαὶ αὗται σκληραί εἰσι καὶ δύσβατοι . 5 θέσθε οὖν ὑμεῖς , οἱ κενοὶ καὶ ἐλαφροὶ ὄντες ἐν τῇ πίστει , τὸν κύριον ὑμῶν εἰς τὴν καρδίαν , καὶ γνώσεσθε , ὅτι οὐδέν ἐστιν εὐκοπώτερον τῶν ἐντολῶν τούτων οὔτε γλυκύτερον οὔτε ἡμερώτερον . 6 ἐπιστράφητε ὑμεῖς οἱ ταῖς ἐντολαῖς πορπορευόμενοι τοῦ διαβόλου , ταῖς δυσκόλοις καὶ πικραῖς καὶ ἀγρίαις καὶ ἀσελγέσι , καὶ μὴ φοβήθητε τὸν διάβολον , ὅτι ἐν αὐτῷ δύναμις οὐκ ἔστιν καθ᾿ ὑμῶν · 7 ἐγὼ γὰρ ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν , ὁ ἄγγελος τῆς μετανοίας ὁ κατακυριεύων αὐτοῦ . ὁ διάβολος μόνον φόβον ἔχει , ὁ δὲ φόβος αὐτοῦ τόνον οὐκ ἔκει · μὴ φοβήθητε οὖν αὐτόν , καὶ φεύξεται Ἀφ᾿ ὑμῶν .
